วันนักข่าวพัทยาชื่นมื่น ขาดภาครัฐเหลียวแล ทั้งการเมืองท้องถิ่น ตำรวจปกครอง “ประชาสัมพันธ์หน่วยงานใช้ แต่งานให้กำลังใจไม่มี” ที่นี่ที่เดียว พัทยา บางละมุง

วันเวลาผ่านไป37ปีกับการมีสมาคนนักข่าวเมืองพัทยา

เมื่อวานนี้(5มีนาคม)คนที่มีอาชีพสื่อสารมวลชนสะพายกล้อง นั่งเฝ้าหน้า โรงพัก สถานที่ราชการสำคัญๆที่เป็นแหล่งข่าว 

วันนี้ที่พัทยาทางสมาคมฯแม่งานคือ อัมพร แสงแก้ว นายกสมาคมฯ จัดงานได้เป็นอย่างดีจุดประสงค์หลักคือเลี้ยงพบปะสังสรรค์สร้างความรักความสามัคคีกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆร่วมวิชาชีพ ก็ถือว่าผ่านในการดูแลกันมาทั้งปีวันที่5มีนาคมวันนักข่าวของพวกเรา เด็กพวกนี้มีความหมายสำหรับผมในฐานะอาวุโสสูงสุดของเมืองพัทยา ผมจึงให้ความสำคัญกับงานนี้มากเรารู้กันอยู่ว่าคนทำอาชีพสื่อในปัจจุบันต้องอาศัยโลกเท็คโลยี่สูง โลกโซเชียล แรง นิติวิทยาศาสตร์ มาเป็นส่วนประกอบมากมาย ดังนั้นเด็กรุ่นนี้จึงมีความสำคัญกับงานยุคปัจจุบัน 

ไม่เหมือนพวกแก่แล้วแก่เลย ไม่พัฒนา ด้อยค่าเด็กๆ ผมเห็นแล้ววันนักข่าว 5 มีนาคม ที่บ้านผม ตลอดจน

และหน่วยงานที่เกี่ยวข้องหรือที่เรียกใช้ไหว้วาน คนทำข่าว ผมเคยบอกว่า ใช้พวกเราให้เป็น “หนักเป็นเบา”

“มองข้ามหัวเราเวลาคุณทำเรื่องเหี้ย  พวกเราใส่เต็มที่นะบอกซะก่อน คบกับพวกเรา’หนักเป็นเบา ทุเลาเป็นหายมา”

วันนี้ที่พัทยา หน่วยงาน ที่เกี่ยวกับพวกเราทำข่าว ไม่มีเลย ผมงงครับงงจริงๆมันเกิดอะไรขึ้นพูดในฐานะผู้ใหญ่ที่เห็นครับ ไม่มีในประวัติศาสตร์ เช่นนายกเมืองพัทยา นายกหนองปรือ ฯลฯ สภ.เมืองพัทยา สภ.หนองปรือ สภ.บางละมุง สภ.ห้วยใหญ่ ตม.ที่ไม่เอ่ยถึงมา ๆ ไม่กี่คน ปกครองส่งปลัดอำเภอมา 

เหตุการณ์แบบนี้ทุกคนอาจไม่คิดแต่ผมคิดมันไม่เคยมีเท่าที่ผ่านมา 

มันแปลกแต่จริงเกิดขึ้นที่นี่แล้วผมรู้สึกเจ็บในฐานะผู้ใหญ่ของสมาคมนักข่าวเมืองพัทยาครับ 

เลยปฏิฌาณตนว่า “ต่อไปนี้ อย่ามาขอ“ ใส่เต็มเม็ดแน่ 

ทั้งขึ้นราคาค่าต๊ก ค้าประเวณี บ่อนวิ่ง แล้วเจอกัน เมื่อไม่ให้ค่ากัน ก็จบ